پنج اصل اساسی عبادت
ما خدا را با عبادت خود تسبیح و ستایش می کنیم زیرا همانگونه که صحیح است او را پاسخ می دهیم. او نه تنها به خاطر قدرت بلکه به خاطر مهربانی نیز شایسته ستایش است. خدا عشق است و هر کاری می کند از روی عشق است. که شایسته ستایش است. ما حتی عشق انسان را ستایش می کنیم! ما افرادی را که زندگی خود را وقف کمک به دیگران می کنند ستایش می کنیم. شما قدرت کافی برای نجات خود را نداشته اید ، اما از آن برای کمک به دیگران استفاده می کنید - این ستودنی است. در مقابل ، ما از افرادی انتقاد می کنیم که توانایی کمک به دیگران را دارند اما حاضر به انجام این کار نیستند. مهربانی بیش از قدرت شایسته ستایش است. خدا هر دو را دارد زیرا او مهربان و قدرتمند است.
ستایش پیوند عشق را بین ما و خدا تعمیق می بخشد. عشق خدا به ما هرگز از بین نمی رود ، اما عشق ما به او اغلب ضعیف می شود. در ستایش ما اجازه می دهیم عشق او به ما زنگ بزند و در واقع آتش عشق به او را که روح القدس در ما قرار داده است روشن می کنیم. برای ما خوب است که به یاد داشته باشیم و تکرار کنیم که خداوند چقدر شگفت انگیز است ، زیرا این ما را در مسیح تقویت می کند و تمایل ما را برای خوب بودن مانند او افزایش می دهد ، که همچنین لذت ما را افزایش می دهد.
ما آفریده شده ایم تا برکات خدا را اعلام کنیم (1. از پا افتادن 2,9) ستایش و تکریم او - و هر چه بیشتر با هدف خداوند در زندگی خود موافق باشیم، شادی ما بیشتر خواهد شد. زندگی زمانی پرتر می شود که کاری را انجام دهیم که برای انجام آن ساخته شده ایم: به خدا احترام بگذاریم. ما این کار را نه تنها در مراسم عبادت خود، بلکه از طریق شیوه زندگی خود انجام می دهیم.
راه عبادت
خدمت به خدا یک روش زندگی است. ما بدن و ذهن خود را به عنوان قربانی تقدیم می کنیم (رومیان 12,1-2). ما در موعظه انجیل به خدا خدمت می کنیم (رومیان 15,16). وقتی کمک می کنیم به خدا خدمت می کنیم (فیلیپی ها 4,18). زمانی که به دیگران کمک می کنیم به خدا خدمت می کنیم (عبرانیان 13,16). ما اعلام می کنیم که او سزاوار وقت، توجه و وفاداری ماست. ما جلال و فروتنی او را می ستاییم که به خاطر ما یکی از ما شده است. عدالت و رحمت او را می ستاییم. او را می ستاییم که او همین است که هست.
زیرا این همان چیزی است که ما برای اعلام جلال او ساخته شده ایم. درست است که ما کسی را که ما را ساخته است ، که برای نجات ما نجات داده و زندگی ابدی به ما داده است ، ستایش می کنیم ، که اکنون برای کمک به ما مانند او کار می کند. ما وفاداری و عشق خود را مدیون او هستیم.
ما برای ستایش خدا آفریده شده ایم و همیشه خواهیم بود. یوحنای رسول رؤیایی از آینده ما دریافت کرد: "و هر موجودی را که در آسمان و روی زمین و زیر زمین و دریا و هر آنچه در آنهاست شنیدم که می‌گفت: "به کسی که بر تخت می‌نشیند و به بره ستایش و افتخار و جلال و قدرت تا ابدالاباد!» (مکاشفه 5,13). این پاسخ مناسب است: حرمتی که برای اوست، حرمتی که برای اوست، و وفای به کسی که وفای است.
پنج اصل اساسی
مزمور 33,13 ما را ترغیب می کند: «ای عادلان، در خداوند شاد باشید. پرهیزگاران او را ستایش کنند. با چنگ خداوند را سپاس گویید. در مزمور ده تار او را ستایش کن! یک آهنگ جدید برای او بخوان؛ تارها را به زیبایی با زنگ شادی بنوازیم!» کتاب مقدس به ما دستور می دهد که آواز بخوانیم و از شادی فریاد بزنیم، از چنگ، فلوت، تنبور، ترومبون و سنج استفاده کنیم – حتی برای پرستش او با رقص (مزمور 149-150). تصویر تصویری از شور و نشاط، شادی و شادی غیرقابل مهار است که بدون محدودیت بیان شده است.
کتاب مقدس نمونه هایی از پرستش خودجوش را به ما نشان می دهد. این کتاب همچنین حاوی نمونه هایی از شیوه های بسیار رسمی پرستش ، با روال های کاملاً ثابت است که قرن ها دنبال می شده است. هر دو شکل عبادت قابل توجیه است؛ هیچ یک از آنها نمی تواند ادعا کند که تنها شخص معتبری است که خدا را ستایش می کند. بگذارید اکنون برخی از اصول اساسی را که در عبادت مهم است ، بیان کنم.
1. ما به عبادت دعوت شده ایم
خداوند از ما می خواهد که او را بپرستیم. این ثابت است که می توانیم از ابتدا تا انتهای کتاب مقدس بخوانیم (1. موس 4,4; جان 4,23; مکاشفه 22,9). عبادت خدا یکی از دلایلی است که ما به آن دعوت شده ایم: جلال او را اعلام کنیم.1. از پا افتادن 2,9). قوم خدا نه تنها او را دوست دارند و از او اطاعت می کنند، بلکه عبادات نیز انجام می دهند. فداکاری می کند، ترانه های مدح می خواند، دعا می کند.
ما در کتاب مقدس راه های گوناگونی را می بینیم که عبادت می تواند انجام شود. جزئیات بسیاری در شریعت موسی بیان شد. انجام اعمال مقرر در زمان‌ها و مکان‌های معین به افراد خاصی واگذار شد. در مقابل، ما در می بینیم 1. کتاب موسی تعلیم داد که پدرسالاران قوانین کمی را در عبادت خود در نظر داشتند. آنها هیچ کشیشی منصوب نداشتند، محلی بودند، و دستورالعمل های کمی در مورد اینکه چه چیزی و چه زمانی قربانی کنند.
در عهد جدید نیز در مورد چگونگی و زمان پرستش موارد کمی ذکر شده است. فعالیت های پرستش محدود به گروه خاصی از افراد یا مکان خاصی نیست. مسیح الزامات موزاییکی را لغو کرد. همه مrsمنان کشیش هستند و به طور مداوم خود را به عنوان قربانی زنده ارائه می دهند.
2. فقط خدا مجاز به پرستش است
اگرچه انواع مختلف عبادت وجود دارد ، اما ما یک ثابت ساده را می بینیم که در سراسر کتاب مقدس جریان دارد: فقط خدا مجاز به پرستش است. پرستش فقط وقتی قابل قبول باشد که انحصاری باشد. خدا تمام محبتهای ما را می طلبد - همه وفاداری ما را. ما نمی توانیم به دو خدا خدمت کنیم. اگرچه می توانیم او را به طرق مختلف عبادت کنیم ، اما وحدت ما به این واقعیت بستگی دارد که او کسی است که ما او را می پرستیم.
در اسرائیل باستان ، بعل ، خدای کنعانی ، اغلب در رقابت با خدا پرستش می شد. در زمان عیسی این سنت های مذهبی ، خودپسندی و ریا بود. هر آنچه بین ما و خدا قرار دارد - هر آنچه مانع اطاعت از او می شود - خدای دروغین ، بت است. برای برخی ، این پول است. برای دیگران ، این رابطه جنسی است. برخی از آنها مشکل بزرگی در غرور یا نگرانی در مورد شهرت خود در نزد دیگران دارند. یحیی رسول در یکی از نامه های خود برخی از خدایان دروغین رایج را توصیف کرده است:
دنیا را دوست نداشته باش! دلت را به چیزی که مال دنیاست آویزان نکن! وقتی کسی دنیا را دوست دارد، عشق به پدرش جایی در زندگی او ندارد. زیرا هیچ چیزی که این جهان را مشخص می کند از پدر نمی آید. چه حرص و آز مرد خودخواه، چه نگاه شهوترانه و چه حقوق و دارایی های لاف زننده او - همه اینها منشأ خود را در این دنیا دارند. و دنیا با آرزوهایش می گذرد; اما هر که آن گونه که خدا می خواهد رفتار کند، تا ابد زنده خواهد ماند. (1. یوحنا 2,15-17 NGÜ).
مهم نیست که ضعف ما چیست ، ما باید آنها را به صلیب بکشیم ، آنها را بکشیم ، همه خدایان دروغین را از بین ببریم. اگر چیزی مانع اطاعت از خدا می شود ، باید از شر آن خلاص شویم. خداوند افرادی را می خواهد که فقط او را بپرستند و او را مرکز زندگی خود قرار دهند.
3. خلوص
سومین ثابت عبادت که کتاب مقدس به ما نشان می دهد این است که عبادت ما باید صادقانه باشد. انجام این کار فقط به خاطر فرم ، خواندن آهنگ های مناسب ، جمع شدن در روزهای مناسب و گفتن کلمات صحیح ، اما دوست نداشتن خدا از صمیم قلب ، هیچ ارزشی ندارد. عیسی از کسانی که خداوند را با لبهای خود ارج می نهند انتقاد کرد ، اما عبادت آنها بی فایده بود زیرا قلب آنها از خدا دور است. سنت های آنها ، که در اصل برای ابراز عشق و پرستش تصور می شد ، ثابت کرد که مانع عشق و پرستش واقعی است.
عیسی همچنین بر نیاز به اخلاص تأکید می‌کند هنگامی که می‌گوید خدا باید در روح و در حقیقت پرستش شود (یوحنا 4,24). اگر ادعا می کنیم که خدا را دوست داریم اما احکام او را رد می کنیم، منافق هستیم. اگر آزادی خود را بالاتر از اختیارات او بدانیم، نمی‌توانیم واقعاً او را پرستش کنیم. ما نمی توانیم عهد او را در دهان خود بگیریم و سخنان او را پشت سر بگذاریم (مزمور 50,16: 17). ما نمی توانیم او را پروردگار بنامیم و دستورات او را نادیده بگیریم.
4. اطاعت
در سراسر کتاب مقدس روشن است که پرستش واقعی و اطاعت با هم هستند. این به ویژه در مورد کلام خدا در مورد نحوه رفتار ما با یکدیگر صادق است. اگر فرزندان او را تحقیر کنیم نمی توانیم به خدا احترام بگذاریم. «اگر کسی بگوید من خدا را دوست دارم و از برادر خود متنفر باشد، دروغگو است. زیرا هر که برادر خود را که او را می بیند دوست نداشته باشد، نمی تواند خدایی را که او را نمی بیند دوست داشته باشد.»1. یوحنا 4,20-21). اشعیا وضعیت مشابهی را با انتقاد شدید از افرادی که هنگام انجام بی عدالتی اجتماعی، مناسک عبادی را رعایت می کنند، توصیف می کند:
دیگر از این گونه غذاهای بیهوده استفاده نکنید! من از بخور متنفرم! ماه نو و شنبه ها، وقتی با هم می آیید، من از بی عدالتی و مجالس جشن خوشم نمی آید! روح من دشمن ماه نو و جشن های سالانه شماست. آنها برای من بار هستند، من از حمل آنها خسته شده ام. و حتی اگر دستهایت را دراز کنی، چشمانم را از تو پنهان خواهم کرد. و حتی اگر زیاد دعا کنی، باز هم صدایت را نمی شنوم (اشعیا 1,11-15).
تا آنجا که می توانیم بگوییم، روزهایی که مردم نگهداری می کردند یا نوع بخور یا حیواناتی که قربانی می کردند هیچ اشکالی نداشت. مشکل روش زندگی آنها در بقیه زمان ها بود. او گفت: «دستانت پر از خون است!» (آیه 15) - و مشکل فقط در مورد قاتلان واقعی نبود.
او خواستار راه حل جامع شد: «شر را رها کن! نیکی کردن را بیاموزید، عدالت طلبید، به ستمدیدگان کمک کنید، یتیمان را به عدالت برگردانید، بیوه زنان را اداره کنید» (آیات 16-17). آنها باید به روابط بین فردی خود نظم می دادند. آنها باید تعصبات نژادی، کلیشه های طبقه اجتماعی و شیوه های اقتصادی ناعادلانه را کنار می گذاشتند.
5. همه زندگی را تحت تأثیر قرار می دهد
پرستش باید در نحوه برخورد ما با هم هر هفت روز در هفته منعکس شود. ما این اصل را در سراسر کتاب مقدس می بینیم. چگونه باید عبادت کنیم؟ میکا پیامبر این س askedال را پرسید و پاسخ را نوشت:
چگونه باید به خداوند نزدیک شوم و در برابر خدای متعال تعظیم کنم؟ آیا با قربانی های سوختنی و گوساله های یک ساله به او نزدیک شوم؟ آیا خداوند از هزاران قوچ و رودخانه‌های بی‌شمار نفت لذت خواهد برد؟ آیا نخست‌زاده‌ام را برای گناهم و ثمره بدنم را برای گناهم بدهم؟ ای انسان، به تو گفته شده است که خیر و آنچه خداوند از تو می خواهد، یعنی حفظ کلام خدا و عمل به عشق و فروتنی در برابر خدای خود (میکاه) 6,6-8)
هوشع نبی همچنین تأکید کرد که روابط مهمتر از نظام مندی عبادت است: «من از عشق لذت می برم نه قربانی، در معرفت خدا و نه قربانی های سوختنی» (هوشع). 6,6). ما نه تنها برای ستایش خدا بلکه برای انجام کارهای نیک فرا خوانده شده ایم (افسسیان 2,10). ایده ما از عبادت باید فراتر از موسیقی، روزها و مراسم باشد. این جزئیات به اندازه رفتار ما با عزیزانمان مهم نیست. اگر به دنبال عدالت، رحمت و شفقت او نباشیم، این ریاکاری است که عیسی را خداوند خود بنامیم.
پرستش بسیار بیشتر از عمل خارجی است - شامل تغییر در رفتار است ، که به نوبه خود ناشی از تغییر در نگرش قلب است که روح القدس در ما انجام می دهد. مهم برای این تغییر ، تمایل ما برای گذراندن وقت با خدا در نماز ، مطالعه و سایر رشته های معنوی است. این تغییر اساسی به طور جادویی اتفاق نمی افتد - این به دلیل زمانی است که ما در ارتباط با خدا می گذرانیم.
پل دیدگاه عبادت را گسترش داد
عبادت تمام زندگی ما را در بر می گیرد. ما این را در نامه های پولس می خوانیم. او اصطلاح قربانی و عبادت (عبادت) را به این صورت به کار می برد: «بنابراین ای برادران، به رحمت خدا از شما خواهش می کنم که بدن های خود را قربانی زنده، مقدس و پسندیده نزد خدا تقدیم کنید. این عبادت معقول شماست» (رومیان 1 قرن2,1). ما می خواهیم تمام زندگی مان عبادت باشد، نه فقط چند ساعت در هفته. اگر تمام زندگی ما وقف عبادت شود، مطمئناً هر هفته مدتی را با مسیحیان دیگر در بر خواهد گرفت!
پولس در رومیان 1 از تعابیر دیگری برای قربانی و عبادت استفاده می کند5,16. او از فیضی سخن می گوید که خدا به او داد تا خدمتگزار مسیح عیسی در میان غیریهودیان باشد، کسی که انجیل خدا را به عنوان کاهن هدایت می کند تا غیریهودیان قربانی شوند که ممکن است برای خدا پسندیده باشد و توسط روح القدس تقدیس شود. اعلام انجیل نوعی عبادت و عبادت است.
از آنجایی که همه ما کشیشان هستیم، وظیفه کشیشی ما این است که فواید و جلال کسانی را که ما را فراخوانده اند اعلام کنیم.1. از پا افتادن 2,9) - خدمتی عبادی که هر مؤمنی ممکن است با کمک به دیگران برای موعظه انجیل انجام دهد یا در آن شرکت کند. هنگامی که پولس از فیلیپیان برای کمک مالی تشکر کرد، از اصطلاحات پرستش استفاده کرد: "از طریق اپافرودیتوس آنچه از شما آمد دریافت کردم، طعمی شیرین، پیشکشی خوشایند، پسندیده خدا" (فیلیپیان 4,18).
کمک مالی برای حمایت از سایر مسیحیان می تواند نوعی عبادت باشد. عبادت در عبرانیان به صورت گفتار و کردار توصیف شده است: «پس به وسیله او همیشه قربانی ستایش را به خدا تقدیم کنیم، که میوه لبانی است که به نام او اعتراف می کنند. انجام کارهای خوب و به اشتراک گذاشتن با دیگران را فراموش نکنید. برای چنین قربانی هایی خدا را خشنود می سازد» (عبرانیان اول قرن3,15-6)
ما به پرستش ، جشن و پرستش خدا دعوت شده ایم. ما خوشحالیم که بخشی از اعلام نعمت های او هستیم - مژده آنچه او در ما و از طریق خداوند و ناجی ما عیسی مسیح برای ما انجام داده است.
پنج واقعیت درباره عبادت
- خدا می خواهد ما او را بپرستیم ، از او تعریف و تشکر کنیم.
- فقط خدا شایسته پرستش و وفای مطلق ماست.
- عبادت باید صادقانه باشد ، نه یک عملکرد.
- اگر خدا را بپرستیم و دوستش داشته باشیم ، آنچه را او می گوید انجام می دهیم.
- عبادت فقط کاری نیست که هفته ای یک بار انجام می دهیم - بلکه شامل همه کارهایی است که انجام می دهیم.
در مورد چه چیزی باید فکر کرد
- از کدام کیفیت خدا بیشتر شکر می کنید؟
- برخی از پیشنهادات عهد عتیق کاملاً سوزانده شد - چیزی جز دود و خاکستر باقی نماند. آیا هیچ یک از قربانیان شما با آن قابل مقایسه است؟
- تماشاگران وقتی تیمشان یک گل به ثمر می رسانند یا یک بازی را می برند ، تشویق می کنند. آیا ما با همان اشتیاق نسبت به خدا واکنش نشان می دهیم؟
- برای بسیاری از مردم ، خدا در زندگی روزمره خیلی مهم نیست. مردم در عوض چه ارزشی دارند؟
- چرا خدا به نحوه رفتار ما با دیگران اهمیت می دهد؟
توسط جوزف توکا
